ਪੱਥਰ ੳੱਤੇ ਵਾਹ ਕੇ ਪੱਕੀ ਲੀਕ ਗਏ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਤੇ ਅਪਣਾ ਨਾਮ ਉਲੀਕ ਗਏ
ਮੇਰੀ ਸੂਰਤ ਪੱਥਰ ਦੇ ਵਿਚ ਢਾਲ਼ ਗਏ
ਆਪ ਗਏ ਜਿਉਂ ਪਾਣੀ ਉਤੋਂ ਲੀਕ ਗਏ
ਸਾਡੇ ਜੁੰਮੇ ਸੌਂਪੀ ਪੀੜ ਲੋਕਾਈ ਦੀ
ਹੋ ਕੇ ਸੱਤ ਬੇਗਾਨੇ ਤੁਰਦੇ ਮੀਤ ਗਏ
ਸਾਨੂੰ ਮਰਜ਼ਾਂ ਇਸ਼ਕੇ ਤੋਂ ਵੀ ਚੰਦਰੀਆਂ
ਵੈਦ ਧਨੰਤਰ ਵੇਂਹਦਿਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮੀਟ ਗਏ
ਹਾਲੀਂ ਹਰ ਸੂਰਤ ਵਿਚ ਮਹਿਰਮ ਦਿਸਿਆ ਨਾ
ਕੀਕਣ ਆਖਾਂ ਯੁੱਗ ਬ੍ਰਿਹੋਂ ਦੇ ਬੀਤ ਗਏ
ਤਖਤਾਂ ਤੋਂ ਤਵੀਆਂ ਤੋਂ ਲੱਥੇ ਬਲ ਬਲ ਕੇ
ਤੱਤੀਆਂ ਤਵੀਆਂ ਉਤੋਂ ਠੰਢੇ ਸੀਤ ਗਏ
ਸਾਹਿਤਕ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਮੈਗਜ਼ੀਨ "ਸ਼ਬਦ ਸਾਂਝ" 'ਤੇ ਆਪਜੀ ਦਾ ਨਿੱਘਾ ਸਵਾਗਤ ਹੈ । ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਤੇ ਪ੍ਰਸਾਰ ਲਈ ਇਹ ਇੱਕ ਨਿਮਾਣਾ ਜਿਹਾ ਉੱਦਮ ਹੈ । "ਸ਼ਬਦ ਸਾਂਝ" ਦਾ ਕਿਸੇ ਵੀ ਰਾਜਨੀਤਿਕ, ਵਪਾਰਿਕ ਜਾਂ ਧਾਰਮਿਕ ਸੰਸਥਾ ਨਾਲ ਕੋਈ ਸਿੱਧਾ ਜਾਂ ਅਸਿੱਧਾ ਸੰਬੰਧ ਨਹੀਂ ਹੈ । ਆਪ ਜੀ ਦੇ ਹੁੰਗਾਰੇ ਦੀ ਭਰਪੂਰ ਆਸ ਰਹੇਗੀ ।
No comments:
Post a Comment