ਮੈਲਬੌਰਨ ਤੋਂ ਸਿਡਨੀ ਦੀ ਦੂਰੀ ਤਕਰੀਬਨ 710 ਕਿ.ਮੀ. ਹੈ ਜਹਾਜ਼ ਦੀ ਰਫਤਾਰ 650 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਪ੍ਰਤੀ
ਘੰਟਾ ਸੀ । ਸਵਾ ਘੰਟੇ ਦਾ ਸਫਰ ਹੈ ਮੈਲਬੌਰਨ ਤੋਂ
ਸਿਡਨੀ ਦਾ । ਜਿ਼ਆਦਾ ਟਾਇਮ ਤਾਂ ਜਹਾਜ਼ ਨੂੰ ਚੜਾਉਣ, ਉਤਾਰਣ ਤੇ ਏਅਰਪੋਰਟ ਦੀ ਸੁਰੰਗ ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣ ਵਿਚ
ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਹਵਾ ਵਿਚ ਤਾਂ ਟਾਇਮ ਬਹੁਤ ਜਲਦੀ ਲੰਘਦਾ ਹੈ । ਲੋਕਲ ਚੱਲਣ ਵਾਲੀ ਫਲਾਈਟ ਜਿਆਦਾ ਉਚੀ ਵੀ ਨਹੀ
ਉਡਦੀ । ਇਹ ਤਜ਼ਰਬਾ ਮੈਂ ਉਡਦੇ ਜਹਾਜ਼ ਦੇ ਵਿਚ ਬਾਹਰ ਦੀ
ਫੋਟੋ ਖਿੱਚ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਫੇਸਬੁੱਕ ਤੇ ਚਾੜ੍ਹ ਕੇ ਕੀਤਾ । ਮੋਬਾਇਲ ਦਾ ਸਿਗਨਲ ਵੀ ਵੱਡੇ
ਪਿੰਡਾਂ ਤੋਂ ਟੱਪਦੇ ਸਮੇਂ ਕਾਫੀ ਸਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ
ਸੀ । ਅੰਤਰਾਸ਼ਟਰੀ ਫਲਾਈਟ ਵਿਚ ਖਾਣ ਪੀਣ ਖੁੱਲਾ ਮਿਲਦਾ ਹੈ । ਬੀਅਰ,
ਵਿਸਕੀ, ਜੂਸ, ਕੋਲਡ ਡਰਿੰਕ ਤੇ
ਹਲਕੇ ਸਨੈਕਸ ਛੋਟੀ ਫਲਾਈਟ ਵਿਚ ਵੀ ਦਿੰਦੇ ਹਨ । ਜਹਾਜ਼ ਨਿਊ ਸਾਊਥ ਵੇਲਜ਼ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਸੀ ।
ਸਿਡਨੀ ਸ਼ਹਿਰ ਦੂਰ ਤੋਂ ਹੀ ਦਿਖਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ । ਸਿਡਨੀ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਉਪੇਰਾ ਥੀਏਟਰ ਦੇ ਵੀ ਜਹਾਜ਼
ਦੇ ਵਿਚੋਂ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰ ਲਏ ਸੀ । ਜਹਾਜ਼ ਦੇ ਪਾਇਲਟ ਨੇ ਸਿਡਨੀ ਦੇ ਕਿੰਗ ਸਮਿੱਥ ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੇ ਉਤਰਨ
ਦੀ ਸੂਚਨਾ ਦਿੱਤੀ । ਨਾਲ ਹੀ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਜਿਸ ਨੇ ਲਾਸ ਏਂਜਲਸ ਜਾਂ ਸੈਨ ਫਰਾਂਸਿਸਕੋ ਜਾਣਾ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸਿਡਨੀ
ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੋਂ ਅਗਲਾ ਜਹਾਜ਼ ਕਿਵੇਂ ਫੜਨਾ ਹੈ । ਜਹਾਜ਼ ਮਿੱਥੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ 10 ਮਿੰਟ ਪਹਿਲਾਂ
ਹੀ ਸੁਰੰਗ ਨਾਲ ਲਿਆ ਕੇ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ । ਹੈਂਡਬੈਗ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਸੁਰੰਗ ਦੇ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲੇ ਤਾਂ ਅੱਗੇ
ਏਅਰਲਾਈਨਜ ਸਟਾਫ਼ ਨੇ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਲਾਸ ਏੇਂਜਲਸ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਜਹਾਜ਼, ਨਾਲ ਦੇ ਗੇਟ ‘ਤੇ ਹੀ ਖੜਾ
ਹੈ ਤੇ 3।20 ਤੇ ਸਿਡਨੀ ਤੋਂ
ਚੱਲੇਗਾ । ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਫਲਾਈਟ ਇਕ ਘੰਟੇ ਤੱਕ ਹੈ, ਸੋ ਦੋ ਘੁੱਟ ਕੌਫੀ
ਦੇ ਮਾਰਦੇ ਹਾਂ, ਨਾਲੇ ਸਿਡਨੀ ਏਅਰਪੋਰਟ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ । ਫਿਰ ਫੇਸਬੁੱਕ ‘ਤੇ ਸਿਡਨੀ ਦਾ ਸਟੇਟਸ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ
ਕਿ ਕਿੱਥੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ । ਇੱਥੇ ਹੋਰ ਕਾਫੀ ਲੋਕ ਐਲ ਏ ਦੀ ਫਲਾਈਟ ਲਈ ਪਹੁੰਚ ਰਹੇ ਸਨ ।
ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ ‘ਤੇ ਅਮਰੀਕੀ ਪੁਲਿਸ
ਦਾ ਮੁਸਤੈਦੀ ਨਾਲ ਪਹਿਰਾ ਸੀ । ਮੈਂ ਸੂਟਕੇਸ ਪਟੇ ਤੋਂ
ਚੁੱਕ ਕੇ ਅਗਲੇ ਪਟੇ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਸ਼ਿਕਾਗੋ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਫਲਾਈਟ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਹੋ
ਤੁਰਿਆ । ਨਾਲੇ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਉਰਲੈਂਡੋ ਵਿਚ ਸਖ਼ਤੀ ਨਾਲ ਚੈਕਿੰਗ ਹੋਵੇਗੀ, ਇਥੇ ਤਾਂ ਮੈਂ
ਸਿਰਫ਼ ਜਹਾਜ਼ ਬਦਲਣਾ ਸੀ ਤਾਂ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਚੈਕ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ । ਸ਼ਿਕਾਗੋ ਦੀ ਫਲਾਈਟ ਵਿਚ ਅਜੇ ਦੋ
ਘੰਟੇ ਪਏ ਸੀ । ਸੋਚਿਆ ਇੱਥੇ ਤਾਂ ਕੋਈ ਜਾਣ ਪਹਿਚਾਣ
ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਜਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਕਦੇ ਫਿਰ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ ਲਾਸ ਏਂਜਲਸ ਵੀ ਦੇਖਾਂਗੇ । ਹੁਣ ਏਅਰਪੋਰਟ ਦੇਖ ਕੇ
ਹੀ ਸਾਰ ਲਈਏ ਪਰ ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੇ ਦੁਕਾਨਾਂ
ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ।
ਥੱਕ ਕੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਿਕਾਗੋ ਵਾਲੇ ਟਰਮੀਨਲ ਤੇ ਜਾ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤੇ ਮੋਬਾਇਲ ਚਾਰਜ ‘ਤੇ ਲਗਾ ਕੇ ਵਾਈ
ਫਾਈ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਕਰਨ ਲੱਗਾ । ਵਾਈ ਫਾਈ ਦੀ ਸਹੂਲਤ ਤਾਂ ਮੌਜੂਦ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਪੈਸੇ
ਦੇਣੇ ਪੈਣੇ ਸੀ, ਸੋ ਗਾਣੇ ਸੁਣ ਕੇ ਹੀ ਟਾਇਮ ਟਪਾ ਲਿਆ । ਸ਼ਿਕਾਗੋ ਵਾਲੇ ਜਹਾਜ਼ ਵਿਚ ਚੜ੍ਹਨ ਦੀ ਹਦਾਇਤ ਸਟਾਫ
ਨੇ ਮਾਇਕ ਤੇ ਕਰ ਦਿੱਤੀ । ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ
ਬਿਜ਼ਨਸ ਕਲਾਸ, ਫਸਟ ਕਲਾਸ, ਫਿਰ ਏਅਰਲਾਈਨਜ ਦੇ ਕਰੈਡਿਟ ਕਾਰਡ ਵਾਲਿਆਂ
ਨੂੰ ਜਹਾਜ਼ ਵਿਚ ਪਹਿਲ ਦਿੱਤੀ ਗਈ । ਅੰਤ ਵਿਚ ਆਪਣੀ ਵਾਰੀ ਸੀ । ਇਹ ਸਿਸਟਮ ਹਰ ਫਲਾਈਟ ਤੇ ਸੀ ।
ਸੀਟ ਬਾਰੀ ਦੇ ਨਾਲ ਵਾਲੀ ਸੀ । ਸਭ ਸੀਟਾਂ ਦੇ ਥੱਲੇ ਬਿਜਲੀ ਦੇ ਸਵਿੱਚ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਬੈਠਦੇ
ਸਾਰ ਹੀ ਆਪਣੇ ਲੈਪਟਾਪ ਤੇ ਮੋਬਾਇਲ ਦੇ ਪਲੱਗ ਸਵਿੱਚ ਨਾਲ
ਜੋੜ ਦਿੱਤੇ । ਇੱਥੇ ਘੁਟਨ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ । ਜਿ਼ਆਦਾ ਵਾਰ ਸੀਟ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਨਿਕਲ ਸਕਦਾ ਸੀ । ਲਾਸ ਏਂਜਲਸ ਤੋਂ ਸ਼ਿਕਾਗੋ
ਤਕਰੀਬਨ 2800 ਕਿ। ਮੀ। ‘ਤੇ ਹੈ । ਚਾਰ ਘੰਟੇ ਦਾ ਰਸਤਾ ਸੀ ਸ਼ਿਕਾਗੋ ਦੇ ਲਈ । ਇਸ ਫਲਾਈਟ ਵਿਚ ਸਿਰਫ ਇਕ ਵਾਰ ਹੀ ਜੂਸ, ਚਾਹ ਜਾਂ ਕੋਲਡ
ਡਰਿੰਕ ਮਿਲਣਾ ਸੀ ਜੇ ਕਰ ਕੁਝ ਹੋਰ ਲੈਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਅਮਰੀਕਨ ਡਾਲਰ ਜਾਂ ਕਰੈਡਿਟ ਕਾਰਡ ਨਾਲ ਪੈਸੇ
ਦੇਣੇ ਪੈਣੇ । ਸਭ ਲੋਕਲ ਫਲਾਇਟਾਂ ਵਿਚ ਇਹੀ ਕੁਝ
ਚਲਦਾ ਹੈ । ਕਿਉਂਕਿ ਏਅਰਲਾਈਨਜ਼ ਟਿਕਟ ਬਹੁਤ ਸਸਤੀ ਹੈ ।
ਤਕਰੀਬਨ 12:15 ਤੇ ਜਹਾਜ਼ ਨੇ ਐਲ। ਏ. ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੋਂ ਉਡਾਨ ਭਰੀ ਤੇ ਸ਼ਿਕਾਗੋ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਰਸਤੇ ‘ਤੇ ਪੈ ਗਿਆ ।
ਸ਼ਿਕਾਗੋ ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਰਾਜ ਇਲੀਨੌਇਸ ਦਾ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ
ਤੇ ਕੈਨੇਡਾ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਇਕ ਕੋਨੇ ਤੇ ਸਥਿਤ ਹੈ । ਸ਼ਿਕਾਗੋ ਦਾ ਮੌਸਮ ਆਮ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਠੰਡਾ ਹੀ
ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ । ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਜਹਾਜ਼ ਦੇ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਦਾ ਨਜ਼ਾਰਾ ਦੇਖ ਕੇ ਹੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ
। ਬਰਫ਼ ਨਾਲ ਲੱਦੇ ਪਹਾੜਾਂ ਦੇ ਉੱਤੋਂ ਦੀ ਜਹਾਜ਼
ਲੰਘ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਰਸਤਾ ਬੇਹੱਦ ਖਰਾਬ ਸੀ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਜਹਾਜ਼ ਨੂੰ ਰੋਡਵੇਜ਼ ਦੀ ਬੱਸ ਵਾਂਗ ਝਟਕੇ
ਲੱਗ ਰਹੇ ਸੀ । 6 ਵਜੇ ਜਹਾਜ਼ ਸ਼ਿਕਾਗੋ ਦੇ ਉਹਾਰੇ ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਸੀ । 2 ਘੰਟੇ ਦਾ ਸਮਾਂ
ਅੱਗੇ ਸੀ । ਮੇਰੀ ਅਗਲੀ ਫਲਾਈਟ 6:55 ਤੇ ਸੀ
ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕਰੀਬ 50-55 ਮਿੰਟ ਸਨ । ਅਗਲੇ ਟਰਮੀਨਲ ‘ਤੇ ਪਹੁੰਚਣ ਲਈ
ਫੁਰਤੀ ਨਾਲ ਜਹਾਜ਼ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਕੇ ਮੈਂ ਸਟਾਫ਼ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਲਈ ਤੇ ਉਰਲੈਂਡੋ ਜਹਾਜ਼ ਦੇ
ਟਰਮੀਨਲ ਦੇ ਕੋਲ ਪੁੱਜਿਆ । ਯਾਤਰੀ ਜਹਾਜ਼ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਾਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ ਸਨ । ਸ਼ਿਕਾਗੋ ਦੇ ਠੰਡੇ
ਮੌਸਮ ਵਿਚ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਕੌਫੀ ਨਾ ਪੀ ਸਕਿਆ ਤੇ ਜਹਾਜ਼ ਵਿਚ ਪੁੱਜ ਕੇ ਹੀ ਸਾਹ ਆਇਆ । ਬਾਰੀ
ਦੇ ਨਾਲ ਦੀ ਸੀਟ ਬੁੱਕ ਸੀ । ਹੈਂਡਬੈਗ ਨੂੰ ਉੱਪਰ ਟਿਕਾ ਕੇ ਸੀਟ ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ । ਵੀਹ ਘੰਟੇ ਦਾ
ਸਫ਼ਰ ਜਹਾਜ਼ ਵਿਚ ਬੀਤ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਤੇ ਉਰਲੈਂਡੌ ਪਹੁੰਚਣ ਵਿਚ ਢਾਈ ਘੰਟੇ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਬਾਕੀ ਸੀ ।
ਥੋੜੀ ਥਕਾਵਟ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਮੈਂ ਥਕਾਵਟ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ‘ਤੇ ਹਾਵੀ ਹੋਣ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਠੀਕ ਸਮੇਂ ਤੇ
ਫਲਾਈਟ ਰਵਾਨਾ ਹੋ ਗਈ । ਥੱਲੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਝੀਲਾਂ ਕਾਫੀ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਜਿਨਾਂ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ
ਘਰ ਬਣੇ ਹੋਏ ਸੀ । ਸ਼ਿਕਾਗੋ ਤੋਂ ਉਰਲੈਂਡੌ ਦੀ ਦੂਰੀ 1582 ਕਿ। ਮੀ। ਹੈ
ਤੇ ਜਹਾਜ਼ ਨੇ ਇੰਡੀਆਨਾ, ਕੈਨਟਕੀ ਤੇ ਜਾਰਜੀਆ ਸਟੇਟ ਤੋਂ ਲੰਘਦੇ ਹੋਏ ਸਿੱਧਾ ਉਰਲੈਂਡੌ ਪਹੁੰਚਣਾ ਸੀ । ਕੁਦਰਤ ਦੇ
ਨਜ਼ਾਰੇ ਦੇਖਦੇ ਦੇਖਦੇ ਨੀਂਦ ਦਾ ਐਸਾ ਝਟਕਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਅੱਖ ਉਸ ਸਮੇਂ ਖੁੱਲੀ ਜਦੋਂ ਪਾਇਲਟ ਨੇ
ਉਰਲੈਂਡੌ ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੇ ਦਸ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿਚ ਉਤਰਨ ਦਾ ਸੰਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ । ਐਥੇ ਵੀ ਜਦੋਂ ਥੱਲੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਝੀਲਾਂ ਦੇ
ਨਾਲ ਨਾਲ ਘਰ ਬਣੇ ਦਿਖ ਰਹੇ ਸੀ ।
ਉਰਲੈਂਡੌ ਦਾ ਮੈਂ
ਜਿ਼ਆਦਾਤਰ ਨਾਮ ਨਹੀਂ ਸੁਣਿਆ ਸੀ । ਇਹ ਅਮਰੀਕਾ
ਦੇ ਸਾਊਥ ਕੌਸਟ ਵਿਚ ਹੈ । ਜਿ਼ਆਦਾ ਮਸ਼ਹੂਰ ਫਲੌਰਿਡਾ ਵਿਚ ਮਿਆਮੀ ਸ਼ਹਿਰ
ਹੈ । ਪਰ ਵਿਸ਼ਵ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਆਕਰਸ਼ਣ ਉਰਲੈਂਡੌ ਵਿਚ ਹੀ ਹਨ । ਇੱਥੇ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਏਅਰਪੋਰਟ
ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ । ਰਾਤ 10:30 ਹੋ ਗਏ ਸੀ, ਏਅਰਪੋਰਟ ਜਿ਼ਆਦਾ ਬਿਜ਼ੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਮੈਂ ਆਪਣਾ
ਸੂਟਕੇਸ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਅੱਗੇ ਵੱਧ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਅੱਗੇ ਇੰਮੀਗਰੇਸ਼ਨ ਜਾਂ ਪੁਲਿਸ ਵੱਲੋਂ ਕੀ
ਚੈਕਿੰਗ ਹੋਵੇਗੀ । ਪਰ ਉਸ ਸਮੇਂ ਕਮਾਲ ਹੀ ਹੋ ਗਈ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਤੁਰਦਾ ਤੁਰਦਾ ਟਰਮੀਨਲ ਦੇ ਬਾਹਰ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਤੇ ਕੋਈ ਚੈਕਿੰਗ ਜਾਂ ਕੋਈ ਇੰਮੀਗਰੇਸ਼ਨ ਅਫ਼ਸਰ ਨਜ਼ਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਇਆ । ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਜਿਹੜੇ
ਫਿਲਮ ਵਾਲੇ ਕਲਾਕਾਰ ਜਾਂ ਲੀਡਰ ਅਮਰੀਕਾ ਜਾ ਕੇ ਕਿਸ ਵਜਾ ਰੌਲਾ ਪਾਉਂਦੇ ਨੇ, ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਬਹੁਤ
ਸਖਤ ਚੈਕਿੰਗ ਹੋਈ ਜਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਲਿਜਾ ਕੇ ਤਲਾਸ਼ੀ ਹੋਈ,
ਕਿਉਂ ਕਿ ਜਿੰਨੀ ਕੁ ਗੱਲਬਾਤ
ਲਾਸ ਏਂਜਲਸ ਵਿਚ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੋਈ, ਉਹ ਸਭ ਨਾਲ ਹੀ ਹੋਈ ਸੀ । ਫਿਰ ਸਮਝ ਆਈ ਕਿ ਇਹ ਲੀਡਰ
ਤੇ ਕਲਾਕਾਰ ਬਿਨਾਂ ਗੱਲ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋਣ ਦੇ ਲਈ ਸਟੰਟ ਕਰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਅਮਰੀਕਾ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਉਹਨਾਂ
ਦੀ ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਕੀਤੀ ਹੈ । ਏਅਰਪੋਰਟ ਉੱਤੇ
ਸਕਿਉਰਟੀ ਅਫ਼ਸਰ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਨੇ, ਪੁਲਿਸ ਜਾਂ ਆਰਮੀ ਵਾਲੇ ਤਾਂ ਇਕ ਜਾਂ ਦੋ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ
। ਇਸ ਬਾਰੇ ਮੇਰਾ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਭੁਲੇਖਾ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ । ਉਧਰੋਂ ਉਰਲੈਂਡੌ ਏਅਰਪੋਰਟ ‘ਤੇ ਮੇਰਾ
ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਵਾਲਾ ਮੋਬਾਇਲ ਤਾਂ ਕੰਮ ਨਹੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਵਾਈ ਫਾਈ ਮੁਫਤ ਸੀ । ਵਾਈ ਫਾਈ ਨਾਲ ਮੋਬਾਇਲ
ਕੁਨੈਕਟ ਕਰ ਕੇ ਮੈਂ ਪਰਾਂਜਲ ਨੂੰ ਵਾਇਬਰ ‘ਤੇ ਕਾਲ ਕੀਤੀ ਪਰ
ਉਹ ਆਪਣਾ ਫੋਨ ਘਰ ਰੱਖ ਆਇਆ ਸੀ ਤੇ ਦੂਜਾ ਨੰਬਰ ਲੈ ਆਇਆ ਸੀ । ਕਿਸਮਤ ਨਾਲ ਵਿੱਕੀ ਸ਼ਰਮਾ ਨੇ
ਮੈਨੂੰ ਵਾਈਬਰ ਤੇ ਕਾਲ ਕਰ ਕੇ, ਪਰਾਂਜਲ ਨੂੰ
ਦੱਸਿਆ । ਮਿਲਣ ‘ਤੇ ਪਰਾਂਜਲ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਇਸ ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੇ
ਟੈਲੀਫੋਨ ਦੀ ਸੁਵਿਧਾ ਵੀ ਮੁਫਤ ਹੈ । ਕਿਉਂਕਿ
ਇੱਥੇ ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਤੋਂ ਲੋਕ ਘੁੰਮਣ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ।
ਇਸ ਲਈ ਉਰਲੈਂਡੌ ਦੇ ਏਅਰਪੋਰਟ ‘ਤੇ ਇਹ ਸੇਵਾ ਮੁਫਤ ਵਿਚ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ । ਪਰਾਂਜਲ ਨੇ ਸਮਾਨ ਕਾਰ ਵਿਚ ਰੱਖ ਕੇ ਕਾਰ ਘਰ ਵੱਲ ਨੂੰ
ਤੋਰ ਦਿੱਤੀ ।
...ਚਲਦਾ
No comments:
Post a Comment